ne kadar içime attiysam da, bir gun tum kizginliklarimi disa vuracak bir yuze ihtiyacim varmis demek ki. soyleyemedigim her daha da incitecek sozu yutkunurken, siradanliklar icin kizginliklarim cikiyor simdi bir bir. cok az soyledigim zamanlarin acisi, suskunluklarimin sana verdigi huzuru, simdi baskalarini incitiyor. hem de artik tum bir hayat boyu. simdi biraz daha da yabanciyiz sanki. oyle ki bir gun yine karsilasirsak "ya" ve "aci" kalicak geriye tek, birbirimize bakislarimizda. korkma.
skip to main |
skip to sidebar
unrealised morning dews in a little capital city
