rainylands kingdom tales.

ian had lost control

rutinlik kontrolü eline aldığında, iniş ve çıkışlardan gerçeğe varılacak sonuçlar korkutursa ve banyo aynasının ardında bekleyen ilaç kutucuklarının üzerinde yazan yan etkiler bile az gelirse acıya, bir sonraki adım yeryüzünde sizin yerinize dolandığı varsayılan ruhların eseridir. gençliğin biricikliğini yitirip "yaşlan"dıramaktır gözlerinizin görmekten artık kastettiği..

movie like

what keeps people asking for other lifes?

turning points and turning backs..

then you fail

and move on again.

little talk/ative

hissetmediğim gibi görünmek incitmelerden kaçınmamdır, oysa gün gelir, en kötü hayat öyküsü olurum kandırıldığını sanan sevgi fazlalıklarının.

the walkfly

dancin' portraits

yeah

are people not.likealltherest?

this is a story about the dancing fingers on the air
that pick up the still life clothes on the floor.
where the city is in a rest of summer,
rest of colors of cold.

between early mornings and late evenings
think she might have found an other part.
a part more than closer and less than far
thinking, how people escaping the worlds they create
tragic are.

i think i can make it,
once more.

clouds & crowds

her köşesi "maison" yapımı dondurmacılara çıkan ve "bouquiniste" lerin sıralandığı,

mankenlerin kısa ve itaatkar bakışlar sergilediği

uzun boylu pozlarla süslü seine nehri üzerindeki bir adada yaşayan kız,

ortaçağ'dan art deco'ya uzanan bir resmin parçası olmuştur artık,

tek başına.

ve gökyüzünü resmeder, bulutlar aralandığınca.

empati..........

composed stories from decomposed lifes

"Tu me parles avec des mots et je te regarde avec des sentiments."

amerikan filmlerinin aksiyon aralıklarını uzun sahnelerden sonra kısa kısa alıp cote d'azur dekorundan yansıtırsak dünyaya ve mavi kırmızı kıyafetlerden birkaç kesimlik kostümler yaratıp incecik vücutların sert kelimelerle karşılık bulan aşklarına giydirirsek eğer.. insanların hep çocuk kalabildiklerine tanık olup bir kez daha sevebiliriz hayatı.. Godard'ın olası yaşantılar düşlerinden kopup ekrana yansıyabilecek en güzel kolajlarından biri.. Pierrot le Fou.

dept.

I sometimes get so tired

of being human
and fall asleep in the plane

in a floating express

where all the dreams are the same

with aches in heart but no one to blame,

still I get so tired

of being human

and to be a part
of human being

and I want you to feel the same

little hands in shaking lands

miss'ing thoughts

summer 1990

brüksel'deki grand place, henüz restore edilmekte olan binalarıyla ağustos yağmurunu şemsiyelerle karşılarken, oracıktaki kafelerin birinde beyaz güneş gözlüklerim ve eflatun elbisemle sıcak çikolatamın bıyık yapmasına saatlerce gülüyordum.. tam orada! ve 17 yıl sonrası şimdi, yağmuru hep en sevmediğim gibi yağan bu şehirde, oracıkta durmaktayım yine. dört bir yanını ezberledim, taşlarının her bir tümseğinden atladım ve arka sokaklardaki tüm plakçılarılara ve kendilerini 70'lerde yaşıyor hisseden ikinci el dükkanı sahiplerine bir kez bir "bonjour" diledim.. yaşam şaşırtıcıdır. her şey, kurduğunuz bir sonraki yaşamınızda tekrar sizin değerlendirmenize sunulabilir. es geçilemeyecek kadar içindesiniz, etrafınızdan geçip gidenlerin hikayelerinin ve içinden geçip gittiğiniz şehirlerin..

r e a l i z e r e a l l i e s

we create in mind our difference that we think people have of us. actually, we are part of the nature and so on, make fictions by nature.

candies, have i those of pink & plenties

şampanya ve kremalı çılgın parti gecelerini bitirdiğiniz koltuk üzeri uykularınız, saray perdelerinin tülleri arasından süzülen güneş ışınlarıyla son bulur ve dudak kenarındaki pudra şekerleriniz, aynadaki tembel bakışlarınıza yansımalarını tanımadan yelpaze esintileriyle uçuşa başlarsa uzun koridorlarda.. bu küçük demoiselle'in 14 yaşında versailles "şatofatında" başlayan hikayesine eşlik eden harika parçacıkların bir bütünü olmuşsunuzdur, belki de..

it was the very early 90's, maybe even the very late 80's..

yerleri ıslak kentlerde büyüdüğüm yıllardı. pürüzlü bir teni vardı dünyanın, havası daha değişikti. doku'nurdu aklıma, ellerim çatlardı.. fotoğraflar gibi, bugünün korkutan güvercinleri ve omuzlara hafif bir ağırlık veren modası geçmiş vatkaları gibi, hiç benzemiyor bu günler o zamana. nedenini biliyorum, ama büyümek mi, hayret etme ifadelerini kaybetmek mi, bazen hala kestiremiyorum.

the recover

we are just too young
and no more longer
still we have time to get older
life is being over

& nights are killing me
temporarily on the cover

iyilik üzerine

beklentisiz ve karşılıksız yaşamanın insanüstü olmadığı bir anın gelmeyeceğini bile bile yaşamamız ne acı.

story telling matters.

to choose images, makes your life have compliments.

the other girl

weeks have heat

but weaker your hearts beat

till the picture on the wall
smiles at you
as you are no perfect at all
and you are just

a dreamy girl somewhere around

'I'm always thinking about people being away and what draws them back'

kar kar karanlık sarar kayboluşları.. finbar flynn bir duvardan atlar ve kaybolur, oysa televizyonda, herkesin dilindeki şarkısı çalar geride bıraktığı grubunun.. finbar bir genç çocuktur, kendi dünyasında buzdan kraliçeler arar durur ve bir prensesin elini tutmak istediği anda.. bulunur. "the disappearance of finbar", her yeri şehir ışıklarına muhtaç bir buzul dünyada, bir erkeğin iç dünyasından geçenleri ve gidenleri arayan bir arkadaşın umutsuz kış uykusuzluğu için anlatılan ve yakında unutulacak kışlara armağan ettiğim kuzey avrupa filmi olarak resmeder kendini "keşke ben bunu yaşasaydıklarımda".

dishonesty

bir daha geri dönebilecek miyim? en azından bunun için küçük denemeler yaptım, evet. biraz daha uçağa binersem güneşi hiç batırmayabilirim. her gün aynı günün uzatmalarını yaşar, bulutların üzerinden hayatın eşiğinde aslında ne kadar ufak olduğumuzu size tekrar tekrar anlatabilirim. yine bir sabah kalktığımda, nerede uyanıyorum, hangi odadayım, duvarlar beyaz mı, mavi mi bilemeyerek güne başlayabilirim. o sabahlardan birinde, bakarsınız gitmiş olurum, yine. trafik ışıklarının kalp şekline büründüğü unutulmayacak acaipliklerin şehrinde, her köşesinde ayrı bir kokuya isimler sunarak tekrardan koşabilirm eskisi gibi. adınız neydi? şarkılarınıza ne isimler verirdiniz? önce müzik çalar, sonra söze mi girerdiniz? yoksa sessizlik midir tercihiniz? herkes konuşurken, gidişimden anlamlar çıkartabilecek misiniz siz de? yağmurun altında çok da gözükmez yürürken insanlar. görünmeden tekrar evime girebilirim. şarkılarımı size teker teker dizeleyebilirim..

one of these mornings, you will look for me, i'll be gone

i love the sound of you walking away

for you i'll tr to be a better man

if this road leads nowhere, i don't care where i'm going

because we are the last living souls

at these days i'm so confused

something i said, like yesterday's over

she's the moongirl

it goes darker still, please stay

holding on to the memory of what didn't last

my heart is wise

berlin talkin'

dreams are huge,

distances small.

to find a way

between thoughts and

melting snow..

melancholy&what is theirstory

kâh&rengi

because i am my own life's little drama

and others life's heroin..

name the soundtracks of your life

"şarkılardan çağrıştırma kelimeler" oyununu bilir misiniz?

ben bunu hep oynarım, mesela, şimdi itunes'umda novel 23'ün "pinnacles"'ı çalmakta ve bu şarkı ne zaman çalsa sivrilen uçlar, çam ağacı, yeşil dikenler ve kozalar aklıma gelir ki, bu nedenle bu şarkının bende çağrıştırılan kelimesi, gerçek isminin de muhtemel etkisiyle "pine apple" dır. evet bu benim pine apple şarkım.

işte aklıma şu an geliveren diğer örnekler:

manic street preachers - the everlasting = yangın

mates of state - i know&i said forget it = hipnoz çemberi

squarepusher - tommib = fiyonk

the cure - the love cats = piyanodaki siyah tuşlar

arovane - windy wish trees = yere fırlatılıp zıplayan kola kapakları

biraz daha az telaşlı yaşamayı tercih ederim, mümkünse.

ankara'da geçirdiğim yeni yıl, uzun zamandır yaşamadığım bir mutluluk ve kendime dönüşle süsledi bir kısacık haftayı. o azıcık zamanda, sıcak tutan bir palto ve hayatıma ayak uydurabilecek bir kot arayışı içinde, ankara'nın soğuk havasına, kelimenin tam anlamıyla 'göğüs gererek' değişen caddelerinin kapalı yollarında ilerledim noel anne botlarımla. bir zamanlar sabah akşam geçtiğim sokakların ışıklandırılan mağzalarından tutun, tribeca'nın tanıdık yüzlerine, bilkent'in yılın yağan tek karını çam ağaçlarının arasında tutan sessizliğiyle, ailemin biricikliğine dek, bavulumda benimle götürebilir miyim, sorularıydı aklımın gündelik meşguliyeti. ve tek başına uçtum ilk defa, geride kalan tüm kırıntılar toplanabilirdi doğrusu ağlamaklı suratımda. bilir misiniz, biraz sessiz kalmayı severim, düşünmek konuşmaktan bir adım öndedir çünkü. ve adımlarımı kendime uyan bir parkta atmak en büyük zevkim, görülmeye değer o kadar çok şey var ki, kaçırınca hayatının anlamını başka yönlere sürükleyebilen!

minimise pain

portraits of me

did you not see?

near or far

how bad can i be?

hurt brings forgettings

and you have forgotten me.